Blog Geneviève Verberk (15) Een toekomst vol (on)zekerheden

Onze plannen waren om een beetje te wandelen, te luieren, te lezen, te kletsen, spelletjes te doen en lekker te eten en te drinken. Helaas liep het anders. Meteen de eerste avond werd ik ziek, flink ziek. Waar het afgelegen huis eerst zo aantrekkelijk leek, voelde ik die eerste avond niets meer dan een verlammende angst om daar de nacht in te gaan. Het had niet veel gescheeld of we hadden die eerste nacht al ingepakt. Toch zijn we nog een paar dagen gebleven en hebben we het, zeker overdag, fijn gehad samen. Echt ontspannen werd het helaas niet. Ik werd zieker en zieker, bleef overgeven en had enorm veel buikpijn. 

Na weer een avond vol ellende met ziek zijn en pijn hebben we de vakantie afgebroken. Een paar dagen later werd ik opgenomen in het Amsterdamse VUmc. De reden waarom ik zo ziek was, bleken nieuwe leverabcessen en een afsluiting van de darm te zijn. Er is door middel van een endoscopie een stent geplaatst waarmee een nieuwe verbinding is gelegd tussen mijn maag en dunne darm. Hiermee wordt het stuk darm waar de afsluiting zit, omzeild. Dit is weer een sterk staaltje van de medische wetenschap en laat ook weer zien wat voor grote vorderingen er gemaakt worden door wetenschappelijk onderzoek. Ik was al gemotiveerd om me met BIG Challenge keihard in te zetten voor Alpe d’HuZes en KWF Kankerbestrijding maar deze ervaring, die mijn kwaliteit van leven enorm vergroot, sterkt me daar extra bij. 

Na tweeëneenhalve week ziekenhuisopname ben ik weer naar huis gegaan. Ik ben blij thuis te zijn. Ik heb opnieuw een lang traject met intraveneuze antibiotica te gaan. De thuiszorg komt iedere avond om de infusen te wisselen. De vooruitzichten zijn niet goed. Met het plaatsen van de stent is het probleem van de pijn en niet kunnen eten opgelost maar de oorzaak is niet verholpen. De tumor zit er nog en is onrustig. De tumormarker is hoog. Een behandeling voor de tumor is vooralsnog niet voorhanden. Chemo zal me op dit moment meer kwaad dan goed doen.

Natuurlijk komt dan de vraag; “Hoeveel tijd heb ik nog?” Daar kan de oncoloog geen antwoord op geven. Het is afhankelijk van zoveel factoren en het is ook zoals de oncoloog zegt: “Je hebt ons al vaker verrast.” We zijn hiermee een nieuwe fase van mijn ziekteproces ingegaan. Natuurlijk doet ons dat verdriet en is het lastig met de onzekerheid om te gaan. We wensen dat ik weer voor een verrassing kan zorgen en het een hele tijd rustig zal blijven.

We pakken het gewone leven weer op, dat tegelijk helemaal niet gewoon meer is. Dat gewone leven weer oppakken klinkt ook simpeler dan het is. Dat kost voor ieder van ons weer de nodige inzet en energie. We gaan een tijd vol onzekerheden in. Maar naast die onzekerheden is er één zekerheid die de onzekerheden draaglijk maakt: de liefde van en voor mijn geliefden. Dat is waar het in het leven om draait. Wees lief en mild voor elkaar!