Blog Geneviève Verberk (14) - En dan ineens is juni 2021 heel ver weg

Die dag kreeg ik een acute bloeding van de leverslagader. In de ambulance ging ik met loeiende sirenes naar het Radboud UMC in Nijmegen. Het was meteen duidelijk dat ik het Amsterdamse VUmc, waar ik onder behandeling ben, niet meer zou halen. 
Steeds komen er momenten van die dag als een film aan me voorbij. Zo weet ik nog dat ik in de keuken op de brancard werd gelegd. Dat ik Eva en Vera zag staan tegen het fornuis. Ze huilden. Dat ik hen zei hoeveel ik van hen hield en ook van Jaap. Toen hoorde ik het deurharpje op onze keukendeur en dacht ik: is dit de laatste keer dat ik dat hoor?

Van de rit naar Nijmegen heb ik niet veel meegekregen. Ik hoorde dat ze steeds contact hadden met het Radboud UMC om door te geven over hoeveel minuten ze zouden arriveren. In de ambulance en op de EHBO zijn ze met man en macht bezig geweest mijn leven te redden. Soms was ik bij, andere momenten zijn aan me voorbij gegaan. Ik kreeg soms de uitslagen mee: bloeddruk 40 over 20, HB 3, temperatuur 33. Dit kan niet verder, dacht ik dan. Meerdere keren heb ik gedacht het niet meer te kunnen en voelde ik me wegzakken. Maar dan zag ik vanuit mijn linkerooghoek Eva staan. Ik vond het zo erg dat ze dit allemaal mee moest maken. Dan voelde ik: ga door, blijf erbij, je kan het haar niet aandoen nu op deze manier dood te gaan.
Uiteindelijk is het de artsen en EHBO-medewerkers gelukt me zodanig te stabiliseren dat ze een scan konden maken. Opereren was geen optie meer maar gelukkig heeft de interventieradioloog met een embolisatie de bloeding kunnen stoppen. Door de embolisatie is de leverslagader geheel afgesloten. Dat is vervelend en de consequenties daarvan moeten nog duidelijk worden. Het kon niet anders: het was een keuze tussen leven of dood.

Het was een heftige en traumatische gebeurtenis. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn geliefden. Er is me door de artsen vaak verteld dat ik door het oog van de naald gekropen ben. Ik heb inderdaad in de afgelopen vijf jaar de dood niet dieper in de ogen gekeken dan die bewuste maandag. Ik ben vooral blij en dankbaar dat ik het na kan vertellen maar heb daarbij tijd nodig om zowel fysiek als mentaal te herstellen.
Na anderhalve week ziekenhuis ben ik weer naar huis gegaan om vervolgens een paar dagen later met abcessen in de lever en een nieuwe bacteriële infectie weer opgenomen te worden. Inmiddels ben ik weer thuis en heb ik een langdurig antibiotica-traject te gaan, zowel intraveneus als in tabletvorm.
De tumor staat op de derde of de vierde prioriteitsplaats op dit moment. Dat voelt raar na jaren waar bestrijding van de tumor prioriteit nummer 1 is geweest. Maar nu moeten eerst de andere problemen opgelost worden. Ik realiseer me dat het hele levergebied een erg complex en kwetsbaar geheel geworden is. Het is stap voor stap handelen.
Het kan ook niet anders zijn dan dat ik één of meerdere krachtige beschermengelen in mijn buurt heb. “Ellen waakt over je”, appte Arnold in de eerste week met daarbij de foto van Ellen en twee Alpe d’HuZeskaarsjes. Dat ontroerde me en vervulde me met een diep gevoel van liefde. Ik mis haar enorm.

Toen Ellen en ik in juni 2019 de afspraak maakten er samen bij te zijn bij de volgende editie van BIG Challenge bij Alpe d’HuZes, wisten we dat de kans dat we daar samen zouden staan heel klein was. Het maakte niet uit, we hebben samen kracht en plezier beleefd aan ons voornemen. En zo kijk ik nu ook naar Alpe d’HuZes 2021, ik probeer te genieten van iedere dag op weg daar naar toe samen met mijn teammaatjes van het BIG Challengeteam Ellen onze Topper. Dat lukt de ene dag beter dan de andere dag. Juni 2021 lijkt heel ver weg en door alle gebeurtenissen is de voorbereiding naar de achtergrond geschoven. Maar wat op de voorgrond staat, is de steun en warmte die ik de afgelopen weken heb ervaren van andere BIG Challengers. Daar ben ik dankbaar voor. De serenade die BIG Challenger Monique van Loon aanvroeg bij Maarten Peters was een van die lieve verrassingen. 

Wat ik ook nog kwijt wil, is hoe trots ik ben op mijn geliefden, op Marc, Eva, Vera en Jaap. Zonder hen had ik het niet gered en zou ik het ook nu niet vol houden. Tot slot: lieve mensen zorg goed voor jezelf en alle mensen die je lief zijn.