Blog (7) Geneviève Verberk - Hoe gaan we dat vertellen?

Het lezen van de motivatie van Eva om woensdag 3 juni de Alpe d’HuZus te gaan lopen, raakte mij. Het raakte aan oude pijn en het raakte aan liefde en trots. Haar motivatie bracht mij terug naar 14 november 2014, de dag waarop we de diagnose kregen. De internist vertelde ons wat er allemaal stond te gebeuren. Als een mokerslag kwam toen de volgende vraag bij me binnen: Hoe gaan we dit aan Jaap en Eva vertellen? Ik sprak die woorden hardop uit en niet alleen ik maar ook Marc en de internist waren aangeslagen door die vraag.

Eva’s motivatie brengt me ook terug naar het moment dat zij die bewuste middag uit school kwam en vroeg : “Het is toch geen kanker hè?” “Ja Eva, dat is het wel.” Eva schoot in de troostmodus en hield vast aan iets dat lang haar mantra zou zijn: “Het komt goed mama, het komt goed.”

Zoveel herinneringen uit die periode na de diagnose komen in mijn gedachten voorbij. Eva veranderde van een vrolijk blij meisje in een stille puber. We lieten haar betijen. We waren zelf aan het overleven dus heel veel anders konden we niet. Terugkijkend zouden we het nu misschien anders doen, maar op zo’n moment doe je dat wat het beste lijkt en roei je met de riemen die je hebt. 

Anderhalf jaar geleden werd het Eva duidelijk dat ze vastliep op de ingeslagen weg. We vinden het dapper van haar dat ze het veranderingsproces aan heeft gedurfd, ons daarin heeft betrokken en begeleiding heeft gezocht. Beetje bij beetje zagen we weer de glimlach van oor tot oor, die we zo kenden uit Eva’s kinderjaren, op haar gezicht verschijnen. 

Ze staat er weer die krachtige, mooie, dappere en lieve Eva die zich bewust is van haar sterke kanten en van haar valkuilen. Ze is gelukkig met Vera. Als teken van haar kracht en het geloof in zichzelf verscheen er vorige maand een tattoo van een leeuwenkop op haar lijf. En ik, die altijd het hardste riep niets met tatoeages te hebben, vind hem prachtig.

Hoe gaan we dat tegen Jaap en Eva vertellen? We hebben het verteld gewoon zoals het was, niets mooier of zachter dan de werkelijkheid. En dat hebben we al die keren daarna ook gedaan. Net als Marc en ik worden ook Jaap en Eva niet meer lamgeslagen door slecht nieuws. En net als wij staan ook zij niet meer te springen bij goed nieuws. Het proces heeft hun leven gevormd, het heeft hun verdriet en pijn gebracht en het heeft hen ook gemaakt tot de mooie mensen die ze nu zijn.

Ik houd niet alleen van Jaap en Eva maar ben ook supertrots op hen en op ons gezin. 

Ik ben trots op Jaap en Eva om wie ze zijn en om hoe ze zich inzetten voor BIG Challenge/ Alpe d’HuZes. Als geen ander weten ook zij hoe belangrijk het is dat erg geld beschikbaar komt voor onderzoek naar preventie en behandeling van kanker. Als ik de reacties lees die vrienden, familie en collega’s van Jaap en Eva plaatsen bij de donaties, vervult mij ook dat met trots, maar vooral met blijdschap. Ze hebben allebei een mooi netwerk om zich heen.

Trots ben ik ook op Chantal en Anouk, de dochters van Arnold en mijn onlangs overleden vriendin Ellen. In gedachten vertel ik Ellen over haar meiden, hoe zij hun levenspad bewandelen na het overlijden van hun lieve moeder. Gesprekjes die we voorheen zo vaak voerden bij een kopje thee.
Nu gaan we samen naar de Alpe: ons gezin, het gezin van Ellen en Arnold, vrienden en familie. Het duurt nog meer dan vijf maanden voor we daadwerkelijk op de Alpe zullen staan. Ik ben gemotiveerd om van die weg daarnaar toe een succes te maken en geniet van iedere stap op weg naar Alpe d’HuZes. En bij al die stappen op weg naar de Alpe neem ik Ellen met mij mee.