Wiebe van der Sluis (2017)

"Waarom BIG Challenge"

Zou je iets binnen BIG Challenge willen doen? Die vraag werd mij vijf jaar geleden gesteld. Mijn hart zei ja, maar het verstand hield me tegen. Toch liet het verzoek me niet los. Geboren op de boerderij en na een heel leven werken binnen de agrarische wereld maakt dat er een sterke band is met het doel van BIG Challenge. Even zo sterk is de betrokkenheid bij het andere doel van BIG Challenge: de strijd tegen kanker. Zelf heb ik op allerlei manieren met deze verschrikkelijke ziekte te maken gehad en heb er nog steeds mee te maken. Ruim twaalf jaar geleden heb ik mijn schoonmoeder aan kanker verloren, een jaar later mijn schoonvader. We hebben hem ten grave gedragen net nadat bij mij prostaatkanker werd vastgesteld. De diagnose prostaatkanker kwam hard aan en de onzekerheid was groot. Zijn er uitzaaiingen of niet? Na 39 bestralingen en een half jaar hormoonpillen slikken was er weer hoop op leven.

Tijdens mijn behandelingen ben ik gewoon door blijven werken, wat een goede keuze bleek, omdat het een goede remedie bleek om de gedachten weg te houden van de ziekte. Niet om de kop in het zand te steken, maar om actief met andere en leukere zaken bezig te zijn. Na de behandelingen verdween langzaam maar zeker de angst, maar het vertrouwen in het eigen lichaam was weg en bleef weg. En niet ten onrechte. De kanker was niet weg en het was wachten op het moment dat er weer wat aangedaan kon en moest worden. Afwachten dus.

In 2012 kregen we te horen dat mijn schoonzus een a-specifieke vorm van darmkanker had en daar niet aan geopereerd kon worden. Haar lange strijd om de ziekte te overwinnen leek succes te hebben. Het goede nieuws was reden om samen met haar naar de zesde editie van Alpe d'HuZes te gaan, omdat daar een paar collega's van haar aan meededen. We waren onder de indruk van het evenement en raakten zeer gemotiveerd om het jaar daarop weer naar Alpe d'HuZes te gaan. Mijn vrouw Joke en schoonzus Netty vatten het idee op om dan mee te doen met Alpe d'HuZus. Zover is het helaas niet gekomen omdat de kanker bij Netty terug kwam en zo heftig dat ze rond de jaarwisseling te horen kreeg dat geen genezing meer mogelijk was. Ruim een maand later was ze overleden. Op dat moment hebben Joke en ik besloten om samen lopend de Alpe te beklimmen. Dat werd een ervaring die we tot op de dag van vandaag koesteren en zijn sindsdien elk jaar als vrijwilliger actief op de Alp.

Toen in 2014 bij toeval ook bij Joke darmkanker werd geconstateerd zat de schrik er weer goed in. Ze had in haar zus geen goed voorbeeld. Omdat de kanker bij haar in een heel vroeg stadium was ontdekt bleek het mogelijk om de kwaadaardige cellen geheel te verwijderen. Ze is schoon en nu tot op het bot gemotiveerd om iets bij te dragen aan de strijd tegen kanker. 

Ondertussen kwam ook ik maar niet los van de kanker. Mijn psa bleef oplopen bovendien was een irritant plekje op mijn oor voor mijn dermatoloog reden een nader onderzoek in te stellen. Daaruit bleek dat ik een niet agressieve en niet uitzaaiende vorm van huidkanker had, een zogenaamde basaal cel carcinoom. Door het wegsnijden van het aangetaste deel van de oorschelp kon dit euvel worden verholpen.

Het verder oplopen van mijn psa-waarde zat me niet lekker. Niet dat ik me ziek voelde maar als je al ver over de grenswaarde van 4 zit, begin je toch af te vragen waar dat vandaan komt. Als je altijd is voorgehouden dat het niet aannemelijk is dat in een bestraalde prostaat nog kanker kan zitten, rijst de vraag waar die verhoogde psa dan vandaan komt. Zijn er dan toch onopgemerkte uitzaaiingen geweest? Met de ervaringen die we op de Alpe hebben opgedaan en de contacten die we hebben gekregen met lotgenoten, zorgden er voor dat ik met een zekere rust de ontwikkelingen aan bleef kijken. Tot vorig jaar. Toen de psa waarde richting de 20 ging was mijn geduld op en besloten we tot actie over te gaan. Met behulp van een in 2015 geïntroduceerde psma-scan werd duidelijk dat de kanker alleen in de prostaat zat. Ik was blij met deze uitslag want een niet uitgezaaide prostaatkanker betekende dat er een behandeling mogelijk was zonder direct aan het grof geweld van chemo's te denken. Na overleg met een aantal specialisten was snel duidelijk dat de cryo-therapie het beste bij recidief prostaatkanker past. En zo heb ik afgelopen december de tumor met succes in het CWZ in Nijmegen laten bevriezen. 

In de aanloop naar deze behandeling kreeg ik opnieuw het verzoek om iets voor BC te willen doen. In de communicatiecommissie hadden ze wat extra mankracht nodig. Omdat ik het grootste deel van mijn arbeidzame leven in de landbouwjournalistiek heb gezeten sprak dit verzoek mij aan. Met alles wat mij is overkomen hebben hart en verstand de handen ineengeslagejn en was het niet moeilijk om deze keer wel positief tegenover het verzoek te staan. Ik wil proberen een steentje bij te dragen, ook al weet ik zelf bij tijd en wijle niet hoe. Maar samen moet het toch lukken om er iets moois van te maken.