Jessica Verhoeven-van Boxtel
"Alpe d’Huzes, 1 juni 2017, mijn doel!"
Een gewone vrijdagavond, lekker even douchen en dan met mijn gezinnetje op de bank. Drukke week gehad, dus lekker even niks. Goh, wat voel ik nou? Een knobbeltje links onder in mijn linker borst. Toen ik 19 jaar was heb ik een goedaardig knobbeltje laten verwijderen uit mijn rechterborst. Maandag wel even naar de huisarts en vragen om een verwijzing naar het ziekenhuis, maar het zal wel niets zijn, toch?
Maandag naar de huisarts en dezelfde middag kan ik nog terecht voor een mammografie en echografie. Gek genoeg vond ik het fijn dat Twan, mijn man, meeging. Samen wachten op de foto en bij het maken van de echo was het ons direct duidelijk dat er teveel twijfel was. De verpleegkundige zag de spanning van ons afdruipen en ze deed haar uiterste best om ons voor de dinsdag nog te plannen voor de punctie.
Dinsdag dus terug. De punctie viel mee en nu begon het wachten. Donderdag zou de uitslag binnen zijn, maar dat werd helaas vrijdagmiddag. Nog nooit in mijn leven heb ik toen zo’n spanning in mijn lijf ervaren als op dat moment. De chirurg kwam binnen en gaf ons direct de duidelijkheid die we zochten. Maar helaas wel een slecht bericht. “Het is niet goed!”. Wat betekent dat? Wat gaat er gebeuren? Hoezo? Na een paar minuten viel het woord voor de eerste keer, 'borstkanker'. Jeetje, dat komt binnen. Meteen raap ik al mijn moed bij elkaar en ga vooruit kijken. De operatie wordt gepland. Wachten tot de operatie. Wachten op de uitslag van de operatie. Zijn er uitzaaiingen gevonden in de lymfe?
Ook nu laat de chirurg er bij de uitslag geen gras over groeien. “Je hebt geen uitzaaiingen”. We vieren het zelfs met een etentje. Hoe snel verleg je je grenzen. De oncoloog bespreekt met ons het vervolgplan. We schrikken er van… 16 chemo’s, een maand bestralen en hormoontherapie. Jeetje, kan ik dat? Trekt mijn lijf dat? Wat een onzekerheden, spanningen en emoties geeft dat mij. Nu kan ik zeggen dat ik nog maar 4 chemo’s te gaan heb. Mijn lijf heeft het zwaar, maar krabbelt steeds goed op. Mijn haar groeit zelfs al weer. Best wel trots op mijn lijf dat het dit alles kan doorstaan.
Mijn gedachten hebben het soms zwaar, maar gelukkig helpen mijn lieve gezin, familie en vrienden mij hier doorheen. Nog maar 4! Hoe geweldig klinkt dat! Wat het bestralen en de hormoontherapie gaan brengen zien we straks wel weer. Ik geniet van alles en heb mezelf een geweldig doel gesteld. Het beklimmen van de Alpe d’Huzes. Samen met mijn mannetje fietsen en onze familie die ons boven op de berg op zal wachten. Een mooier doel dan dat, als ik tegen die tijd een half jaar uitbehandeld ben en de eerste controles er op zitten, kan ik me niet voorstellen. Ik ga voor de winst! Voor alle lieve mensen die ik verloren ben aan kanker en voor iedereen die er tegen vecht of ooit tegen moet vechten fiets ik omhoog. Opgeven is nu eenmaal geen optie!