Janny Brouwer 2023

Je leven staat stil, maar gaat tegelijkertijd zo hard door. Het doorzettingsvermogen van mijn broer was aanstekelijk en donderdag neem ik dat mee naar de Alpe.

Janny Brouwer uit Boornzwaag, Friesland.

Mijn naam is Janny Brouwer, 22 jaar en een Fries in hart en nieren. Friesland wissel ik op de werkdagen af met Dronten, ik ben student Dier- en Veehouderij aan de Aeres Hogeschool in Dronten en ik ben lid van de mooiste en grootste agrarische studentenvereniging van Nederland, USRA.

Ik ben hier vandaag en deze hele week met 35 andere USRA-leden, vrienden. Mijn 2^e familie. Want dat is waar USRA voor staat. Vrienden voor het leven en één grote familie.De familie die mij, waarschijnlijk zonder dat ze het beseffen, na het moeilijkste jaar van mijn leven weer vrolijkheid en plezier heeft teruggebracht.

Thuisthuis, zoals wij dat in Dronten zeggen, zijn we als gezin met z’n vijven. Mijn ouders hebben een melkveebedrijf en mijn broertje Yme en zusje Margryt zitten beide nog op de middelbare school. Maar de oudste van het gezin, dat ben ik niet. Dat is mijn grote broer, Gerben. Gerben is geboren in 1999 en anderhalf jaar daarna kwam ik. Onze relatie was een typische broer- en zusrelatie. De ene dag konden we elkaar niet uitstaan en de andere dag was alles koek en ei.

Begin juli 2019 werd de diagnose lymfeklierkanker bij Gerben gesteld. De artsen waren in principe positief over de behandelopties en zo kreeg hij, 1 dag voor zijn 20^e verjaardag, zijn eerste chemo. We gingen van goed nieuws, naar slecht nieuws, naar goed nieuws, naar nog veel slechter nieuws. In september 2019 bleek Gerben tumoren op de zenuwen te hebben, vrij zeldzaam en zo werden de mogelijkheden tot behandelen kleiner. Op 21 april 2020 kregen wij het ondragelijke nieuws dat Gerben was uitbehandeld. Waarna hij 5 dagen later, thuis in het bijzijn van ons vijven, op 26 april 2020 op 20 jarige leeftijd is overleden.

Toen Gosse mij vroeg om hier vandaag wat te vertellen over hoe ik Gerben zijn ziektejaar en daarna heb beleefd zei ik: Maar eigenlijk weet ik dat niet zo goed. Want dat jaar en nog lang daarna is in een roes voorbij gegaan. Je wordt geleefd.

Op dat moment zat ik nog op het MBO, mijn laatste jaar begon in 2019. Ik ging naar school, later fulltime op stage en waar ik kon bezocht ik Gerben in het ziekenhuis. Je leven staat stil, maar gaat ook altijd door, ik denk dat wij “boeren” dat als geen ander snappen.

Tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds het gevoel alsof ik herinneringen mis van dat jaar. Alsof het is weggedrukt of gewoonweg vergeten.

Gerben heeft zijn hele ziekteproces opgeschreven in een journal. Ook voordat hij ziek werd schreef hij hierin. Om te reflecteren, te leren en een beter mens te worden, zoals hij dat altijd zei. Alhoewel ik ook wel een paar bladzijdes heb geschreven vind ik het ontzettend jammer dat ik dat niet elke dag of elke week heb gedaan. Want juist dat vind ik nu zo waardevol om terug te lezen.

Na Gerben zijn overlijden heb ik een tussenjaar genomen. Gerouwd en gewerkt. In 2021 ben ik mijn studie in Dronten begonnen en heb ik mij aangemeld bij USRA. Hier twijfelde ik nog wel wat over want ik ging nooit op stap en ik vond bier echt hartstikke vies. Maar ik wilde uit mijn comfortzone stappen. Ik kon me altijd nog weer uitschrijven, dacht ik.

Vanaf het eerste moment tijdens mijn introductieweek voelde ik me thuis, ik dronk liever nog steeds geen bier, maar de sfeer was geweldig. Inmiddels ben ik bijna klaar met mijn 2^e jaar en voelt Dronten echt als mijn 2^e thuis. En dat komt voornamelijk door de groep fantastische mensen die ik heb leren kennen buiten en binnen USRA. En hoe mooi is het dat wij nu als studentenvereniging, met 36 man sterk, ons kunnen inzetten voor zo’n mooi en belangrijk doel.

Hoe verschrikkelijk de behandeling ook was die Gerben kreeg, hij zette vol goede moed en positiviteit door. Want elk probeersel qua behandeling was voor de artsen meer data voor volgende patiënten. Het doorzettingsvermogen en de positiviteit van Gerben werkt tot op de dag van vandaag aanstekelijk en heeft er voor gezorgd dat ik er nu zo bij zit.

Dit doorzettingsvermogen neem ik donderdag mee naar de Alpe. Het zal moeilijk worden, het zal zwaar worden.

Maar opgeven is geen optie, want opgeven stond niet in Gerben zijn woordenboek.

Bedankt!