Jannemieke Termeer (2017)
"Ik ga een berg beklimmen."
Jannemieke is fotograaf van beroep, heeft fotografie als hobby en als vrijwilligerswerk doet ze ook iets dat te maken heeft met fotografie. Jannemieke zonder fototoestel is dan ook net zo iets als Picasso zonder penseel. Maar kijk niet raar op als je haar dit jaar toch in een andere gedaante tegenkomt.
In 2009 komt Jannemieke via haar goede vriend Herman Houweling in contact met Alpe d’HuZes. Herman, de initiatiefnemer van BIG Challenge, heeft het plan Alpe d’HuZes te gaan fietsen. Jannemieke en haar partner Gosse gaan met Herman en zijn gezin mee naar Frankrijk. Jannemieke: “Herman had darmkanker maar slaagde er dat jaar toch in twee keer de Alpe op te fietsen. Met een grijns op zijn gezicht, met tranen in de ogen en genietend reed hij naar boven. Gosse reed met de motor naast hem en ik zat achterop met mijn camera en legde dat prachtige beeld vast.”
Tijdens die week in Frankrijk hoort Jannemieke Guus Meeuwis het lied “Dat komt door jou” zingen. Een couplet uit dat lied raakt haar diep in haar hart: “Ik ga vandaag een berg beklimmen en de top bereiken met jou in mijn hart. Waar ik jou wil houden, vast wil houden. Ik ben bang dat ik straks zonder veel te klein en veel te kil ben en me niet kan vinden.” Vanaf dat moment is deze songtekst voor Jannemieke onlosmakelijk verbonden met Herman en Alpe d’HuZes
De fotograaf en de motard
Het jaar daarop reizen Jannemieke en Gosse weer af naar Frankrijk. Jannemieke: “Op dinsdagochtend rijden we de Alpe op, op weg naar de motivatiebijeenkomst van BIG Challenge. Het nummer van Guus knalt uit de boxen. Tranen rollen over mijn wangen. Herman is er niet bij, vijf maanden eerder is hij overleden. We zetten de ramen open en het volume op snoeihard. Herman zal weten dat we er aan komen.“
Sindsdien is het ieder jaar hetzelfde ritueel op de dinsdagochtend van Alpe d’HuZes. Jannemieke en Gosse worden steeds opnieuw keihard geconfronteerd met het gemis van Herman en ondertussen ook van zoveel anderen, maar tegelijk voelen ze zich intens met hen verbonden.
Alpe d'HuZes en BIG Challenge zijn een deel van het leven van Jannemieke en Gosse geworden. Dit jaar reizen zij voor de negende keer naar de Alpe. Jannemieke: “We zijn er samen mee verbonden geraakt, met Alpe d’HuZes en met BIG Challenge; Gosse als motard, ik als fotograaf en als teamleider van het fototeam van Alpe d’HuZes. Op onze eigen wijze willen wij een bijdrage leveren aan het initiatief dat Herman begon. Met mijn camera leg ik vele beelden vast die een mooie herinnering vormen en die het mogelijk maken aan anderen te vertellen wat Alpe d'HuZes en BIG Challenge teweeg brengen.”
Zelf de berg op
In de afgelopen jaren heeft Jannemieke als vrijwilliger veel werk verzet. Ook heeft zij zelf een flinke berg overwonnen. Whiplash klachten speelden en spelen haar parten. Een paar jaar geleden onderging ze een maagverkleining. Dat was een zwaar proces maar voor Jannemieke voelt het alsof ze er een nieuw lijf voor terug heeft gekregen. En daarmee is het voor Jannemieke tijd een punt te maken. Jannemieke: “Ja, ik ga de Alpe d’Huez op! En nu niet als fotograaf achterop de motor bij Gosse, maar op eigen kracht. Ik ga lopen als een eerbetoon aan Herman en alle anderen die er niet meer zijn maar ook als eerbetoon aan de overlevers. Ik ga de onmacht die ik vaak heb gevoeld als ik hun verhalen hoorde, omzetten in kracht. Ik ga hardlopend de berg op.”
Hoe logisch zou het zijn als Jannemieke haar prestatie gaat leveren tijdens de woensdag van Alpe d’HuZus of de donderdag van Alpe d’HuZes. Haar vrijwilligerswerk is echter zo belangrijk voor Jannemieke dat die opties afvallen. Jannemieke: “Op deze dagen wil ik niets liever dan al die geweldige kanjers die de berg op gaan, de vrijwilligers en de supporters fotograferen. Daarom zal ik op zondag 28 mei gaan, zodat ik op de maandag daarna gewoon met mijn camera weer aan het werk kan voor Alpe d’HuZes.”
En dan komt het even heel dichtbij
Jannemieke begint vol goede moed te trainen. Het is immers niet niets, bijna 14 kilometer bergopwaarts rennen. Maar dan komen begin dit jaar haar trainingsactiviteiten abrupt tot stilstand. Een controle in het kader van het bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker brengt afwijkingen aan het licht. Een onderzoekstraject en weken van wachten volgen. Jannemieke: “Het was slopend. Het liet me niet los, bij alles wat ik deed telde nu nog maar één ding: als de uitslag maar goed is. Ik kende deze onrust uit de verhalen van anderen, maar maakte het nu zelf mee. Het is vreselijk, de spanning is niet opzij te zetten, het is er en het blijft er tot het moment van de uitslag.”
Gelukkig blijkt eind januari dat er geen kwaadaardige cellen aanwezig zijn. Het is een enorme opluchting. Jannemieke zal voorlopig onder controle blijven. In februari hervat ze haar training maar toch is er iets wezenlijks veranderd. Jannemieke: “Soms heel even, word je met je neus op de feiten gedrukt. Dat ook jij vooral niet moet vergeten dat ook jouw leven kwetsbaar is. Je leven staat even stil waardoor je weet dat maar één ding telt: geniet, geniet, geniet. Ik ga een berg beklimmen en de top bereiken….”