‘Kanker heb je samen’

Arjan en zijn moeder Thea Geerets vertelden hun verhaal op de motivatiebijeenkomst van BIG Challenge 4 juni 2024

Mijn naam is Arjan Geerets en samen met mijn moeder Thea willen wij vertellen wat we drie jaar geleden hebben meegemaakt. Ik ben teamcaptain bij Team BIG Challenge 04 Hertog Jetje. Samen met acht vrienden doe ik dit jaar voor het eerst mee aan de Alpe d’HuZes.

Ik ben 29 jaar en woon samen met mijn vriendin Lisa in Venray (Noord-Limburg). Ik werk als vertegenwoordiger bij een maiskweker.

Vrijdag 26 februari 2021, ik keek in de spiegel en zie plots een bult in mijn nek. Zonder me direct veel zorgen te maken bespreek ik het diezelfde ochtend toch even met mijn moeder. Ik woonde destijds nog bij mijn ouders op het melkveebedrijf. De maandag daarna leek de bult al iets gegroeid, voor de zekerheid heb ik toch maar even de huisarts gebeld. Ik dacht nog, misschien is het wel opgelost met een kuurtje.

De huisarts vertrouwde het niet en stuurde me meteen door om bloed te prikken en wilde mij het liefste diezelfde dag nog laten onderzoeken in het ziekenhuis. Dit maakte me natuurlijk bang en ik heb meteen het thuisfront gebeld. Gelukkig kon ik binnen een week in het ziekenhuis terecht, maar voor mijn gevoel duurde die week heel lang.

Door aanvullend onderzoek met een punctie en een scan werd de diagnose Hodgkin gesteld. Dit is een vorm van kanker aan de lymfeklieren. Dit was natuurlijk het slechtste nieuws wat we op dat moment konden krijgen. De oncoloog gaf gelukkig aan dat deze vorm van Hodgkin goed te behandelen is waarbij de kans op genezing groot zou zijn. Hij gaf wel aan dat het een zware behandeling zou worden. Eind maart startte de chemo-behandeling en samen met pap ging ik naar het ziekenhuis in Venlo. Het was spannend hoe je lichaam reageert op die “rotzooi”. In eerste instantie ging het redelijk, maar naarmate de behandeling vorderde, werd ik steeds misselijker en zieker. Totaal heb ik 4 chemokuren gehad, waarbij ik per kuur 2x naar het ziekenhuis mocht. Totaal duurde de chemobehandeling ongeveer 4 maanden.

Halverwege de behandeling mocht ik door de PET-CT scan. Goed nieuws! De behandeling slaat goed aan wat betekende dat we konden gaan aftellen.

Tussen de kuren door probeerde ik zo fit mogelijk te blijven. Veel wandelen, af en toe hardlopen, en geen druppel alcohol.

Naast dat het fit blijven heel belangrijk voor me was, heb ik ontzettend veel steun gehad van mijn familie en vrienden om mij heen. Zonder hen had ik er nooit zo door heen kunnen fietsen.

Na de chemo kon ik terecht bij de bestralingskliniek in Maastricht. In totaal kreeg ik 15 bestralingen, 5 per week. Hier werd ik gelukkig niet ziek van. Het was vooral mentaal zwaar om 5 dagen per week naar het ziekenhuis te gaan en vooral bij oude mensen in de wachtkamer te zitten. Die zich natuurlijk allemaal afvroegen waarom ik in die wachtkamer zat.

In oktober mocht ik door de scan. Een volledig metabool respons, wat betekent dat er geen enkele vorm van kanker meer te vinden was. Je voelt je als herboren.

Daarna heb ik mijn leven weer maximaal opgepakt. Dat is wat je doet als 27-jarige na een periode van corona en deze rotziekte. Werken, sporten en op stap. Voor je gevoel heb je heel wat in te halen. Na een half jaar gaf mijn lichaam aan dat het allemaal te veel was, mentaal maar ook fysiek. Dit uitte zich in hoofdpijn en slecht slapen. Na hulp bij het verwerken wat ik heb meegemaakt, heb ik de balans weer terug kunnen vinden.

Al vaker heb ik eraan gedacht om mee te doen aan de Alpe d’HuZes. Al heel snel had ik een groep vrienden bij elkaar en was Team Hertog Jetje (de naam van onze vriendengroep) geboren en we konden beginnen aan dit mooie avontuur.

Ik ben trots dat we samen door middel van verschillende acties al bijna €56.000 hebben ingezameld! Nu wil ik het woord geven aan ons mam om een inkijkje te geven hoe zij deze periode heeft beleefd.

Thea

Het is heel bijzonder om hier te staan. Tja wat gaat er door je heen als je zoon van 26 te horen krijgt dat hij Hodgkin heeft?

De wereld staat heel even stil maar het besef dat je met z’n allen door moet en dat wij als ouders voorop moeten gaan, is er dan ook heel snel. De schouders eronder en alles maar op je af laten komen.

Eerst samen naar de chemo en toen samen naar Maastricht om een masker aan te meten voor de bestralingen. Gelukkig stonden we er niet alleen als pap en mam, maar hebben we nog 3 kinderen die er waren voor Arjan.

Onze kinderen en zijn vrienden gingen ook mee naar de chemo en we moesten met z’n allen aanzien hoe hij dat moest ondergaan. Het was heftig om te zien. Gelukkig was hij meestal na iedere chemo, na 1 of 2 dagen weer een rondje aan het lopen en zag je dat het iedere dag een stukje beter met hem ging.

Voor iedere kuur kon hij weer 10 km rennen en na de laatste chemo ging hij zelfs weer bootcampen. Hij deed er alles aan om zo fit mogelijk te blijven. Hij werkte zo veel mogelijk door tijdens zijn kuren en wilde niet volledig ziek thuis zijn.

Wat stonden we versteld van al het medeleven, de vele kaartjes, bloemetjes, kistjes fruit en heel veel lekkers dat door iedereen werd bezorgd. Dat gaat je aan het hart.

En tot slot kwamen zijn vrienden hem verrassen. Na de goede uitslag kwamen meer dan 20 vrienden + aanhang hem ophalen voor een feestje met veel bier en shoarma.

We willen alle jongens en megjes van Hertog Jetje, heel erg bedanken voor alles wat jullie betekend hebben in deze moeilijke periode voor Arjan en ons gezin!

Ik kan er niets anders van zeggen dat jullie het niet beter hadden kunnen doen. Het was geweldig om te zien, en nu met een aantal dit avontuur ook nog aan gaan. Petje af hoor! Applausje voor deze o zo fijne vriendengroep.